Część 19- Nie możemy być razem

-Powiesz nam w końcu dokąd jedziemy?- niecierpliwiła się przyjaciółka.

-Mamy jechać do Miasta Republiki- powiedziała, ocierając oczy.-Czy ktoś oprócz mnie jest zmęczony?- spytała. Cała trójka podniosła ręce.- Świetnie, to dobranoc!

Szatynka skierowała się do jednego z kamiennych namiotów. Mako poszedł za nią.

-Słodkich snów- powiedział, podchodząc nieśmiało do niej.

Podniósł jej głowę.

-Nie!- krzyknęła cicho, odsuwając się od niego.

-Zrobiłem coś nie tak?- zdziwił się.

Pragnął ją pocałować od kiedy zrozumiał, że jest w niej zakochany. Zawsze powtarzał sobie, że to ona jest sensem jego życia. Myślał, że jego ukochana czuje to samo. Najwyraźniej się pomylił.

-Po prostu nie mam nastroju. Dobranoc- westchnęła.

Weszła do namiotu i położyła się na zimne, kamienne łoże. Przykryła się kocem, który wcześniej wyjęła z plecaka.

-Dobranoc- odpowiedział jej smętnie, wchodząc do sąsiedniego „mieszkania”.

Bolin i Suki zostali sami. Chłopak wstał. Jego towarzyszka oplotła długimi ramionami kolana, rozmarzonym wzrokiem przyglądała się językom ognia, które z łatwością pochłaniały niedawno wrzucony opał.

-Możemy porozmawiać?- spytał, przysiadając się bliżej dziewczyny.

-To samo chciałam powiedzieć.

-To może ja zacznę- westchnął, spuszczając głowę.- Od pewnego czasu podoba mi się pewna dziewczyna...

-Kto to?! Jest magiem?! Umie lepiej walczyć ode mnie?!- przerwała mu.

Nie wiedziała dlaczego tak gwałtownie zareagowała na tą informację.

-Spokojnie- szepnął, biorąc ją za rękę.- Nie jest magiem. Umie świetnie walczyć. Kiedyś pokonała sama żołnierzy z Narodu Ognia. A na imię ma Suki.

Chłopak przybliżył się do niej. Dziewczyna uśmiechnęła się. Brunet pochylił się nad czerwonowłosą i delikatnie ją pocałował.

-Suki, możemy po...- powiedziała Korra, wychodząc z namiotu.

-Zostawię was same- zaproponował speszony.- Dobranoc.

-Dobra, o co tu chodzi?- spytała przyjaciółkę, gdy Bolin wszedł do swojego „mieszkania”.

Przez chwilę obie siedziały w ciszy, obserwując kamienną ścianę, za którą znikł chłopak.

-Pamiętasz jak mówiłam, że on się w tobie podkochuje?- odezwała się po dłuższej chwili.- A ty twierdziłaś, że we mnie?

Szatynka przytaknęła.

-Wtedy myślałam to samo o Mako- westchnęła.

-Miałaś rację!- zawołała do niej, podekscytowana.

-Ciszej- uciszyła ją.- Możemy teraz porozmawiać o mnie?- zaśmiała się.

Przyjaciółka pokazała szereg białych zębów i przytaknęła głową.

-Co się stało? Wyglądasz na przygnębioną- zmartwiła się.

-Bo tak się czuję- uśmiechnęła się blado, do płomieni, które wciąż delikatnie lizały ognistymi językami kłody drewna.- Nawet nie wiesz jak bardzo Mako mi się podoba. Ale nie możemy być razem- powiedziała, ocierając łzę, która dyskretnie spłynęła jej po policzku. Za nią pojawiła się następna. Wytarła rękawem niebieskiej tuniki mokre oczy.

-Dlaczego?- zdziwiła się jej przyjaciółka.- Przecież on cię kocha.

Mocno przytuliła szatynkę, której ciało delikatnie dygotało z emocji. Gdyby ktoś z jej wrogów ją teraz zobaczył, pomyślałby zapewne, że jest bezbronną dziewczynką, potrzebującą opieki. A tak przecież nie było. Korra przetarła ponownie powieki i mocno je zacisnęła, blokując drogę łzom. Nie wiedziała jakim cudem jej się to udało. Wzięła głęboki oddech.

-Dwa powody. Pierwszy: wydaje ci się, że coś do mnie czuje. Drugi: Avatar nie może mieć rodziny.